Guercino

Muzeum Narodowe w Warszawie doczekało się wspaniałego wyróżnienia. Włosi, wdzięczni za pomoc udzieloną im w trudnej sytuacji, dali nam możliwość zobaczenia prac barokowego mistrza Giovanniego F. Barbieriego (1591 - 1666).  Co więcej, możemy podziwiać te obrazy jako pierwsi z długiej kolejki chętnych. Wystawę wzbogaca bardzo ciekawa aranżacja plastyczna ekspozycji stworzona przez Borisa Kudličkę. 

Wystawę zatytułowano Guercino. Triumf baroku. Czemu Guercino? Artysta zyskał ten przydomek już we wczesnym dzieciństwie. Przez nieuwagę niani, mały Giovanni przestraszył się głośnego dźwięku i kiedy otworzył oczy, jego prawe oko  było już uszkodzone. Od tego momentu nazywano go guercinem (zezowatym).

Uszczerbek na zdrowiu nie przeszkodził mu w rozwijaniu swojej kariery artystycznej. W wieku lat 16 zaczął pracować jako praktykant u Benedetta Gennariego - malarza reprezentującego styl szkoły bolońskiej. Następnie opuścił rodzinne Cento i przeniósł się do Bolonii, gdzie jego prace docenił Ludovico Carracci.

Niesforne putta (ok. 1615)

Św. Pankracy z Rzymu (1616)

Święty Bernardyn Sieneński i święty Franciszek z Asyżu
 modlący się do Matki Bożej Loretańskiej (1618)

Erminia odnajduje rannego Tankreda (1619)

Dwa większe obrazy z tego okresu Eliasz karmiący kruki oraz Samson pojmany przez Filistyńczyków - wykonane na zamówienie dla kardynała Serra - przypominały naturalistyczny styl dzieł Caravaggia. Jednakże to mało prawdopodobne, by Guercino się nim zainspirował.

Eliasz karmiący kruki (1620)

Samson pojmany przez Filistyńczyków (1619)

   

Jednym z najważniejszych dzieł wczesnego Guercino jest The Arcadian Shepherds (Et in Arcadia Ego).

Et in Arcadia Ego (1618)

Napis "Et in Arcadia ego" przetłumaczyć można "Jestem również w Arkadii", a więc słowa te należałoby interpretować jako wypowiedź Śmierci. Obraz jest bardzo ciekawym memento mori, które przypomina nam o tym, że śmierć jest wszędzie, nawet w Arkadii. Gąsienica przemieniająca się w motyla zapowiada uwolnienie duszy, która po śmierci poderwie się do lotu, jaszczurka bezustannie szuka słońca, czyli Boskiego światła, nocne ptaszysko symbolizować może piekło zagrażające nieświadomym zwierzętom, tak samo jak zagraża ludziom.                                                                              - Fausto Gozzi (2013r.)

św. Jan Chrzciciel 

Św. Franciszek słuchający
 muzyki anielskiej (1620)

Guercino został zarekomendowany papieżowi Grzegorzowi XV - lata spędzone w Rzymie (1621-23) były dla artysty bardzo płodne. Z tego okresu pochodzi wiele jego fresków. 

Aurora (1621)  

Święty Chryzogonos w glorii

Po śmierci Grzegorza XV malarz powrócił do Cento. W 1626r. rozpoczął pracę nad freskami w katedrze w Piacenzie. Losy artysty po 1629r. są dokładnie opisane w książce pt. Libro dei Conti di Casa Barbieri - która była dziełem również jego brata Paola Antonia Barbieriego. W latach 1618 - 1631 Giovanni Battista Pasqualini stworzył aż 67 rycin dokumentujących wczesne prace Giovanniego Barbieriego. W późniejszych czasach znalazł też wielu innych naśladowców - także w Polsce.

Robert Strange - Śmierć Dydony (1776) 

 Po śmierci Guido Reniego w 1942r. Guercino ponownie przeniósł się do Bolonii.

Ukrzyżowanie ze świętą Franciszką Rzymianką
 i świętą Elżbietą Węgierką (po 1630)

Próba krzyża (1633)

Powrót syna marnotrawnego (1651)

Barbieri malował przede wszystkim obrazy o tematyce religijnej. Jego prace odznaczały się patosem i dramatyzmem. Mistrzowsko upiększał je grą świateł i naturalistycznymi, dynamicznymi postaciami. Styl artysty zmieniał się na przestrzeni lat - ostatecznie udało mu się zbliżyć do eklektycznej szkoły bolońskiej. 

Guercino nigdy się nie ożenił, a spory majątek jaki udało mu się zgromadzić, przekazał dwóm bratankom.